Yazar: Esra Ercan Bilgiç

Üç gündür ağlıyor. “Anneciğim kulaklarım çok acıyor” diyor. “Canım çok yanıyor” diyor. “Ne zaman geçecek anneciğim?” diye soruyor. “Ya hiç geçmezse ne olacak?” diye düşünüp hüzünleniyor. Oynamıyor, gülmüyor, yemiyor, içmiyor. Gözleri kıpkırmızı. Bir sonraki şurup saatinin gelmesini bekliyor durmadan. Çok canı yanıyor, gerçekten çok canı yanıyor. O nefret ettiğim antibiyotiklerden medet umuyorum. O nefret ettiğim parasetamollü, ibuprofenli şuruplardan. İki kulağı birden iltihaplandı yine. Orta kulak. Bir ay içinde ikinci kez. “Neyi yanlış yaptım, bu nasıl oldu, acaba böyle olmasına engel olabilir miydim?” diye düşünüyorum. Kendimi suçluyorum, mevsimi suçluyorum, şehir yaşamını suçluyorum, elimden bir şey gelmedikçe her şeyi suçluyorum. Antibiyotiğin ilk kaşığının üzerinden 72 saate yakın zaman geçti, hâlâ ilk günkü gibi ağrıyor. Hâlâ ilk günkü gibi ağlıyor. Hiç kesilmiyor. Mümkün olsa kendi kulaklarımı ona vereceğim, olmuyor. Elini tutuyorum. “Ağlamasın benim birtanem!” diyorum. “Mutlaka geçecek!” diyorum. “Ben de çocukken” diye başlayıp “bak şimdi hiç ağrımıyor”la biten hikâyeler anlatıyorum. Sadece bu hikâyeleri dinlerken, bir de çizgi film izlerken biraz sakinleşiyor. Sürekli çizgi film açıyorum. Yaptığım her şeyden suçluluk ve pişmanlık duyuyorum. Verdiğim ağrı kesici şuruplardan, antibiyotiklerden, izlettiğim çizgi filmlerden. Kızımın elini tutarken oğlumla ilgilenemiyor olmaktan. Kızım izlesin diye açtığım çizgi filmleri oğlumun da durmadan izliyor olmasından… Ben kafamdan bunları geçirirken yine soruyor, “Ya hiç geçmezse anneciğim?”. “Kesinlikle geçecek” diyorum. “Gerçekten mi?” diyor. “Gerçekten” diyorum, “mutlaka” diyorum, “kesinlikle” diyorum. Geçmiyor. Saat iki oldu. Dörtte mutlaka Galata’da bir panelde olmalıyım. Yapmam gereken bir...