Yazar: Özge Ç. Denizci

Ne de çabuk büyüdük bir yılda. Ne de çok şey bilir olduk. İlk gün elimizde limonlarla kendimizi korumaya çalışırken şiddetten, çocuklarımız için yaşam alanlarımızın ırzına geçenlerin ne kadar da düşmanca davrandıklarını göremiyorduk. Hepimizin imdat çığlığıydı Gezi Parkı direnişi. Genzimizin yanmasına razıydık, yeter ki çocuklarımızın ciğeri yanmasaydı. Evet ,her şey bir ağaç içindi. Her şey insan için. Anlatamadık. Tırmandıkça tırmandı sermayedarların piyonlarının şiddeti. ‘yapmayın’ diye yalvardıkça şiddetlendi. Elimizdeki limon suyu birkaç gün içinde antiasitli, suyla karışık solüsyona dönüştü. Birkaç gün içinde parası olan motorsiklet kaskı aldı en klasından. Çünkü Lobna’nın başı kanıyordu. Derken, gaz maskesinin en dayanıklısını nereden buluruz diye...