Yaklaşık 20 yıldır ebeveynlik kursları veren Deborah Godfrey, birlikte çocuk büyüten anne ve baba arasındaki iletişimin tüm ebeveynlik kursları ve kitaplarından daha öğretici olduğunu söylüyor.

İki insan bir araya gelip birlikte ilk çocuklarını yapmaya karar verdiklerinde, nadiren ebeveynliğin nasıl bir şey olduğunu bilir ve çocuğu nasıl büyüteceklerini planlarlar. Pek çok insan de facto bir davranışla “annem ve babam beni bir şekilde yetiştirdiler, ben de çocuğumu kendi halimce yetiştireceğim” der. Ama çocuğun yetiştirilmesinden sorumlu her iki kişi de farklı şekillerde büyütülmüşlerdir. Kimi zaman ebeveynlikten ne anladıkları evde çocuğun yetiştirilme tarzı üzerinde hakimiyet kurma rekabetine dönüşür. Ve bu rekabetin tek kaybedeni, özellikle iki disiplinli, kurallı ebeveynlik tarzı söz konusuysa, çocuk olur. Çünkü ebeveynler çocuğun yanı sıra birbirlerini de disipline etmeye uğraşırlar aslında. Sonuç herşeyden önce anne ve baba arasındaki ilişkilerin bozulmasıdır. Çocuklar doğruyu da yanlışı da ailelerinin davranışlarından ve kendi tecrübelerinden öğrenirler. Bu nedenle anne ve baba arasındaki ilişki çocuk için son derece önemlidir. Çünkü hiçbir çocuk ihtiyacı olan hayat bilgisini yalnızca anneden ya da yalnızca babadan öğrenmez.

Elbette anne ve babaların çocuğun nasıl yetiştirileceği, eğitimi, sağlığıyla ilgili her ayrıntıyı saatlerce tartışmaları beklenemez. Ama kimi genel ilkelerde anlaşıyor olmaları gerekir. Çünkü aksi halde çocuk ikisi arasında kalır ve bu da evinde güvende hissetmesine mani olur. Bu noktada, özellikle anne ve baba iki ayrı ebeveynlik felsefesine sahiplerse önerebileceğim şey, başka anne ve babaların davranışları hakkında konuşarak, bir nevi aile içi dedikodu yaparak yollarını bulmaları olabilir. Çünkü bu, son derece hassas olduğumuz kendimizle çocuğumuz arasındaki ilişkiyi konuşmaktan daha kolaydır. Elbette gönül daha doğrudan bir tartışmayı tercih eder. Ama bilhassa durum aciliyet arzediyorsa önemli olan söz konusu iletişimi bir an önce kurmak olmalıdır. Örneğin 17 yaşımdaki kızımın hayatına ne kadar müdahale edebileceğim konusunda kafam karışık. Bu konuda eşimle, yani kızımın üvey babasıyla sık sık tartışıyoruz. Bizimle aynı durumda olan başka bir arkadaşımız var. Doğrudan kendi vakamızla ilgili sorunları konuşmak yerine, arkadaşımızın ailesi hakkında akıl yürütüyoruz. Bu hem seslerin daha az yükseldiği bir tartışma oluyor, hem de kendimize karşı göstermediğimiz objektif yaklaşımı başkalarına gösterebiliyoruz.

Anne ve baba birbirlerinin ebeveynlik anlayışlarını görmezlikten geldiklerinde, birlikteliğin devamlılığı ve çocuğun ruh sağlığı için gereken saygı ortamı giderek erozyona uğramaya başlar. Bir taraf aşırı disiplinli, diğer taraf aşırı özgürlükçü ise çocuğun hayata bakışı da karman çorman olacaktır. Böyle durumlarda çocukların en çabuk başvurdukları yöntemlerden biri her iki tarafa da yalan söylemektir. Çünkü onlar yüzünden ailede kavga çıksın istemezler. Ama bunun da bir çözümü var ve aslında gene iletişimden geçiyor o çözüm. Örneğin, disiplinli bir baba söz konusu olduğunda koyduğu kuralları görmezden gelmek yerine önce uygulamaya çalışmak, zamanla ise kuralların müzakere edilerek yumuşamasını sağlamak işe yarayabilir. Aynı denklemde özgürlükçü bir anne varsa, kuralların müzakere edilebildiğini görmek onun da duruma bakışını yumuşatabilir. Bu müzakerenin yüksek sesle yapılması da gerekmez. Tarafların ne istediklerini bilmeleri ve açıklıkla konuşabilmeleri durumunda aslında tekrarlanan kavgalara ihtiyaç da duyulmaz.

Birbirini seven çiftlerin çocukları, kendilerini ebeveynlerinin yanında daha mutlu ve güvende hissediyorlar. Onların taktıkları mesele kimin hangi ebeveynlik tarzını benimsediği değil çünkü. Sevildiklerini bilmek, önemsenmek ve saygı görmek istiyorlar. Anne ve babanın, hele de kendisi yüzünden sürekli kavga ettiğini düşünmek her çocuk için büyük bir travma. Ebeveynler arasında doğru dürüst bir iletişim, çocuk yetiştirmeyi öğrenmek için gidilebilecek bütün o kurslardan, okunabilecek kitaplardan ve dinlenebilecek nasihatlerden çok daha öğretici. Bu yüzden kafanız nasıl bir anne ya da baba olmanız gerektiğiyle ilgili olarak karışmaya başladığında, ilk iş birlikte çocuk yaptığınız kişiyle konuşmaya çalışın.