Yazar: Konuk Yazar

Başvuru süresi, bir yıl bakım süresi, ardından mahkemesiydi derken neler neler yaşadık. “Oh, bitti artık rahatız” dedik ama bitmiyor mu ne? Bizim anneliğimiz de her anne gibi. Çocuk yetiştirmenin tüm sevinçleri ve sıkıntıları ile yaşananlar aynı. Korkular da aynı ama kimse kusura bakmasın bizim anneliğimizin eksiği yok, biraz fazlası var. Korkularımız ve o hiç bitmeyecek yürek çarpıntılarımız… Evet, korkularımız diğer tüm annelerden biraz fazla… Biyolojik anne olan hiçbir anne, bir gün nasıl söyleyeceğim korkusu yaşamıyor. Ya da bir gün acaba ile başlayan içinizden geçen tüm diğer cümleler, diğer annelerin aklına bile gelmiyor. İşte, bu nedenle bizim biraz fazlamız var....

Dosyamız onaylandıktan sonra aralıklarla kurumu arayıp sıramızı sormaya başladık. Derken gün geldi, dördüncü sıraya düştük. Artık bundan sonra 10 günde bir aramaya başladım. Bu süre içinde işim için bir seyahate çıkmam gerekti ve kesinlikle dönme şansım yoktu. İşte o seyahatte (ki daha sıramız vardı ve ben bu kadar hızlanacağını hiç beklemiyordum) telefon geldi. “Size dosya göstereceğiz yarın gelebilir misiniz ?” Aynı anda bu kadar çok duyguyu birden yaşayacağım hiç aklıma gelmezdi: Mutluluk, panik, korku, şaşkınlık ! Yıllardır beklediğim an geldi ve ben seyahatteyim dönme şansım yok! Günlerden Perşembe! Durumu görevliye anlattım ve Pazartesi günü gelebilir miyim diye sordum. Anlayışla...