Her zaman başım dertte, özellikle tartışmak sürekli yaşanan bir olay oldu. Herkesle, her şeyle kavga etmek hoş mu? Annemle, babamla, arkadaşlarımla hatta kendimle kavga edebiliyorum. Bu iş beni sıkıyor. Bazılarınız beni anlayamaz ama ben anlayanlar da var.
Aynı zamanda bu kavga ettiğim kişiler özellikle arkadaşlarım genelde kırıldığımı bile anlamıyor. 1 kere baş et, 2 kere baş et, sonunda bık… Bazıları var bana kızan, bazıları var beni bilerek sinir eden, bazıları ise beni tamamen unutuyor, umursadıkları yok. Mesela taksiye bineceğiz. O, ben, annem, onun annesi. Benim annem öne oturuyor. Arkaya ilk ben bindim. Sonra annesini yollamaz mı? Sanki ben onunla değil de annesiyle vakit geçirmek istiyorum. Diyelim annesiyle oturmak istiyor. Ortaya o otursa sorun olmaz. Hem benimle hem annesiyle oturur. Taktı kafaya bir kere, dinler mi hiç beni. Ben ona çok kırıldım. Ama bir şey söylemedim. O ise kırıldığımı fark bile etmedi.
Ya da bizim okulun 5. sınıfları. Yarısından fazlasına gıcık oluyorum. Beni yılan gibi sokuyorlar. Annem her anda bana kızıyor. Babam beni yanlış anlıyor. Ayrıca tüm büyükler birbirlerini savunuyor. Şu an biraz olsun rahatladım. Dertlerimi size anlattım…
Ada’cığım okurken dudağıma kondurduğun tebessüm için teşekkür ederim.Diğer yazını da çok sevdim.
Ada’cığım benim de zamanında yaşadığım sorunları bu denli iyi dile getirmenden dolayı hem mutlu hem de gururluyum.Diğer yazınızı da çok çok sevdim.Devamının gelmesini sabırsızlıkla bekliyorum.
Bir üst sınıfa gıcık olmayan var mı ki? Ben de altılara sinir oluyorum 🙂
canım bütün insanlığın yakardıgı şeyleri ortaya koyuş tarzına bayıldım desem yeridir 😀 senı desteklıyorum arkanda senın gıbi düşünen ınsanların war oldugunu aklından çıkarmamn dileğiyle 😀
adacığım çok haklısın gerçekten bazen anlamıyorlar çok güzel dile getirmişsin 🙂