New York’ta iki çocuğumla birlikte yaşayan bekar bir anneyim. Çocuklarım çok kültürlü bir okulda eğitim almasına rağmen hala göze batıyorum.

Oyun buluşmalarına gittiğimde, zamanımın yarısı annelerin beni tanıdıkları biriyle buluşturma çabalarıyla geçiyor. Diğer yarısında ise, bekar bir anne olmanın ne kadar zor olduğu üzerine sorular sorup duruyorlar.

Bunun zor olduğunun farkındayım, çünkü merhaba ama ben bekar bir ebeveynim. Bunun sürekli hatırlatılmasına da ihtiyacım yok.

Bekar bir ebeveyn olmak üzerine yapılan pasif-agresif yorumlar ise her geçen gün beni daha çok şaşırtıyor.

İşte, duymaktan yorulduğum beş şey:

1. Çok zor olmalı!

Gerçekten mi? Olamaz. Ben ebeveynliğin zor olduğunu henüz fark etmemiştim. Neden bana söylemediniz?

Ebeveynlik, bekar da olsanız, dünyadaki tüm yardımları da alsanız her zaman güçtür. Bunun, bekar bir ebeveyn için zor olduğunu söylerken genelleme yapıyorsunuz.

Yardım etmeye istekli değilseniz, lütfen bekar ebeveynliğin zorlukları hakkında ahkam kesmeyiniz.

2. Sana ayarlayabileceğim çok tatlı bir arkadaşım var.

Ben yalnız olmayı seçtim. Hayır, teşekkürler! Bekar olmak ne zamandan beri düzeltilmesi gereken bir şey olarak algılanıyor?

Mutlu bir hayatım var. Çocuklarım ve ben parkta ve evde harika vakit geçiriyoruz. Bunun üzücü olduğunu söylemeniz dışında hayatımda üzülecek bir taraf yok.

3. Kendine zaman ayırabiliyor musun?

Çok değil. Bunu hatırlattığın için de teşekkürler. Çocuklarım olmadan yalnız başıma banyo yapmayı, bir kitabı bitirebilmeyi ve bir filme gitmeyi seviyorum ama bunu en son ne zaman yaptığımı hatırlamıyorum.

Sana garip bir sosyolojik deney gibi göründüğümü biliyorum, ama yapıcı geribildirimlerde bulunmayacaksan ya da yardımcı olabileceğin herhangi bir yöntemin yoksa lütfen bu soruları sorma.

4. Mutlu musun?

Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Sen nasılsın? Mutlu musun?

Bu, şimdiye kadar duyduğum en müdahaleci soru.

Hayır, mutlu değilim – Mutlu olsam bu soruyu sormazdın. Benim ruh halimi sorguladığın için öfkeliyim.

Ah… Bir dakika bekle. Benim bekar bir ebeveyn olma seçimimden memnun olup olmadığımı sorduğunu düşünüyorum. Evet, bu seni ilgilendirmez.

Ama sorduğun için açıklayayım, kendimle baş başa olduğum için mutluyum; kendimi anlamayı ve sevmeyi öğrendim. Bu arada, evli olduğu için mutsuz olan bir sürü insan biliyorum. Kısacası, evli olman mutlu olduğun anlamına gelmiyor.

5. Ve en utanç verici soru: Nasıl ayrıldınız?

Bu soru genellikle doğrudan sorulmaz, ama herkes cevabını bilmek ister. İlişkiyi yürütemediğin için mi boşandın, yoksa?

Kendimi rahat hissettiğim zaman sana bunları zaten açıklarım.

Bu, hayatının bir döneminde ya da sürekli bu uygunsuz sorulara maruz kalan bekar annelere bir kamu hizmetidir.

Teşekkür ederim.

 

ravishly.com