Yazar: F. Ferhan Zorcan

Çocukluk tuhaf şey, yaş aldıkça, yıllar geçtikçe vuruyor tokatı yüzüme. Kime ki aslında? Herkes kendi çocukluğundan, kendi güzel ya da kötü çocukluğundan geldi bu günlere ama benim derdim pavuryalar. Onlar şimdi dört yaşındalar ya ve şimdi o benim yüzüme çarpan çocuk yaşımdalar ya, tuhaf hissediyorum işte elimde değil. Bugünler kalacak onların aklında “Çocukluğum” diye… İşte ondan bu telaşım… Olan şu: Bayramın ilk günü yani dün. Ben burada yayınlanacağını düşündüğüm yazımı çoktan yazmışken, onu göndermekten vazgeçip bu yazıyı yazmamın sebebidir dün. Sabah yedide kalktık her zamanki gibi. Pavuryalar kahvaltıda açma istediler. “E hadi beraber gidip alalım.” dedim, uçtular. Giyindik, yola çıktık. Önce bakkala, sonra saatçiye, sonra da abajurcuya günaydın ve iyi bayramlar dedik ve doğru fırına gittik. Açmaları aldık yanına bir de tahinli çörek. Aklıma Ankara’da Pelin Pastanesi’nin şahane küçük Alman Pastası geldi. Çok güzel yaparlardı ve annem bilirdi ki ben günün her saati, açken ya da tokken Alman Pastası yiyebilirdim. (Tıpkı Bade ve Barış’ın açma sevmesi ve ne zaman olursa olsun yemeleri gibi. ) Annem ne zaman kendimi iyi hissetmemi sağlamak isterse bir Alman Pastası bunu kolaylıkla sağlar bilirdi, alırdı, yerdim ve çok iyi hissederdim kendimi. Düşündüm ki bu fırının bu açması pavuryalar için belki de o benim Alman pastası gibi bir şey, ne biliyorum? Belki 30 yaşında bu anları anacaklar? Diyecekler ki “Annemle kahvaltı için alışverişe çıkardık Pazar günleri (ki genelde pazarları yapıyoruz bunu) Emek Fırını’ndan bir açma...