Yazar: Uzunçorap

Çok heyecanlıydı, gözlerinde müthiş bir pırıltı, sesinde de hayli belirgin bir telaş vardı. Hızlıca eve girdi. Montunu bir köşeye bıraktı “Merhaba” der demez avucunun içindeki kâğıt parçasını çıkardı ve “Çocuklaaar, size bir şey okuyacağım” dedi. Ekin, Gülse, Devrim ve ben o sırada oyuncaklarla oynuyorduk, yine de dikkatimizi çekmeyi başarmıştı. Çocuklar “Ne, ne?” diye atıldılar. Haydi, oturun bakalım beğenecek misiniz? Çok merak ediyorum.” dedi ve başladı okumaya… Ispanaklı Yumurta “Güzel güneşli bir günde, küçükten büyüğe Fadiş, Fadik, Fatma, Fadime, Fatoş Salı pazarından dönüyorlar evlerine.” Ispanaklı Yumurta’nın ilk satırlarıydı bunlar. Çocuklarla heyecan içinde dinliyorduk. Öykünün en can alıcı noktalarında değişen ses tonu, cümlelerdeki vurucu benzetmeler, konunun kaleme alınış biçimi ve de en önemlisi öyküye duyduğumuz yakınlık, hiç bitmesin duygusu uyandırıyordu. Beş kız kardeş, anneleri ve köpekleri Fato ile ıspanaklı yumurta hazırlamışlardı özenle ama o kadar güzel bir yemek olmuştu ki bu, ancak piknikte yemek ona layık olandı. Gidip dere kenarında yemek istiyorlardı ıspanaklı yumurtalarını, koyuldular yola ama ortada dere falan kalmamıştı. Haykırıyor Fadime: “Eyvahlar olsun, aman! Akmaz olmuş sular dağların yamacından. Yer altı sularının yolu değişmiş bir bir, kurulan üç barajla yıpranmış dereyi besleyen nehir.” Çocukların yüzündeki ifade görülmeye değerdi. Atıldılar öne, “Sonra sonra” diyerek. Öykünün kahramanlarının “Yeter ki ıspanaklı yumurtalı piknik yapmalım” isteğini bizimkiler de yaşıyor, en ufak bir engelle daha karşılaşmayı istemiyorlardı. Ama öykü bu ya, aksilikler bitmiyordu. Koru yoluna düşen kız kardeşler orada da büyük bir şaşkınlık yaşıyorlardı....