Yazar: Uzunçorap

36. haftadan sesleniyorum, hani karaciğer dediğim acı var ya, hıh, o organ karaciğerim değil safra kesemmiş. Zira karaciğerde sinir hücresi olmadığından ağrımazmış. Adının değişmiş olması o organı elimi sokup çıkarıp köpeklere yem yapma isteğimi değiştirmiyor elbette. Üstelik arada bir olan acı artık her gün var. Sırf bu yüzden sadece sırtüstü yatabiliyorum, çünkü yan yatınca sıkışıp acıyor. Gün içinde de işleri halledip böyle zaman geçirmeye çalışıyorum. Ama hasta filan olmadan sadece kalkınca acıyacak diye yatay takılmam gerekmesi o kadar saçma ve sıkıcı ki. Çoğunluğun aksine ne gebelikte ne de emzirme işinde zevkli ve manevi duygular bulamıyorum ben. Biri hamallık diğeri de çok önemli bir görev benim için. Tabii, buradan annelik kutsallığı mevzunun da ayrı bir zırvalık olmasına gidip uzun uzun yazabilirim ama canım acıyor, sabrım sınırlı. Bu hafta sonuna kadar bebek için hazırlık yapmamanın doruklarındaydım. Metin de, ben de Facebook’tan birer anons yaptık, beşik ve anakucağı gibi iki mühim şeyi bulduk ama İlyas’ta yağan kıyafet bu sefer az çıktı. Ben de “anam, çocuk doğdu doğacak çarşafa mı saracaz” diye bir telaş Sultanhamam’a Havuzlu Han’a gidip 3 tanesi 10 lira ortalamasıyla biraz bir şeyler aldım. Gitmeden ne gerekiyordu yahu diye internetteki ihtiyaç listelerine bir göz attım ve insanların delirmiş olduğuna bir daha kanaat getirdim. Bizim sitemiz ve yazarımız diye demiyorum, valla en iyisi Ayşenur’un listesi. Basit, net ve gerçekten gerekenlerden ibaret. Ben zaten ihtiyaç hissetmeden alınan şeylere gıcık olur ve dolayısıyla...