Yazar: Uzunçorap

Can kardeşim, ne farkeder seni hiç tanıyamadıysam, ne farkeder seninle hiç aynı sofraya oturamadıysak, ne farkeder varsın olsun mezheplerimiz farklı olsun, ne farkeder ben inanmayayım sen inan, sen inanma ben inanayım, varsın olsun göz renklerimiz farklı olsun! Bak, biz aynı gökyüzünün altındayız! Bak, kalplerimiz aynı dili konuşmayı nasıl da biliyor. Gideni, katledileni özlüyoruz, birden ‘bir’ oluyoruz. Kardeşim Berkin, dün o melek ruhun gördü mü olanları? ‘Bir’ler ‘bin’ oldu! Akın akın insan, senin için ne dinini ne mezhebini sorgulamadan aynı gökyüzü altında, aynı duaları okudu. Aynı isyanlar döküldü dudaklarımızdan, kardeşim. Can kardeşim, fısılda Sami Babamız’ın kulağına toprak ısınıyor, seni kucakladığından...

Berkin’in de annesiyim bundan böyle. Hepimiz Berkin’in de annesiyiz artık. Çocuklarımızın yüzüne bakarken giden çocuğumuzun yüzü hep gözümüzün önünde duracak. Daha donuk bakacak gözlerimiz. Daha tedirgin, daha ürkek… Giden çocuğumuzu aklımıza getirmeden sarılamayacağız çocuklarımıza. İçimiz daha çok titreyerek öpüp koklayacağız oğullarımızı, kızlarımızı. Gelip içimize oturan acı içimizde kök salacak. Çaresiz, bu ömürlük acıyla yaşamayı öğreneceğiz. Gülüp oynamanın çocuklarımızın hakkı olduğunu bildiğimizden onlarla birlikte biz de gülüp oynayacağız, evet. Ama yüzümüz gülerken içimiz hep burulacak bundan böyle. “Giden çocuğumuz da şimdi burada bizimle gülüp oynasaydı” diye geçireceğiz içimizden, her güldüğümüzde. Giden oğlumuzu geri getiremeyeceğimizi bildiğimizden, geride kalan oğullarımız, kızlarımız gitmesin...