Yazar: Uzunçorap

Valla öyle, eğer ilk sefer görmediğimiz, son seferde ise pipi olan şey aslında bir parmak değilse bir oğlumuz daha oluyor. Zaten ilk yazıda kızım olacağına şaşırdığımı yazmıştım. İlyas ile Metin ise hala “hayır, erkek o” demektelerdi. Bu yüzden herkes normal karşıladı bu durumu. Metin “ulan kız olsa iyiydi şimdi rock grubu kurmak zorunda kalacağım” dedi ve bir cümleyle beni kendime getirdi. Bundan 15 sene sonrasını hayal etmeliymişim. Mesela hepsi sırayla banyoya girmiş, çıkmış ve banyonun hali…dınınınınnn! Hohohoooo hızla durumun farkına varıp 15 sene sonra ayrı eve çıkmaya karar verdim. Ne yapayım yahu, o kadar kıllı herifle aynı evde? Neyse günlük bilgilere gelelim. 16. haftadayım (sanırım), nefesimin pek yetmemesi ve güçsüzlük dışında bir derdim yok şükür. Bu nefessiz kalma durumu da gebelikte ve özellikle bu zamanlarda sık rastlanan yakınmalardan. İki sebep var biri, oksijen ihtiyacını karşılamaya yönelik sistem değişikliği diğeri de nevrotik solunum diye bilinen psikolojik gerginlik. Şu anda yaşadığımın nevrotik olmadığının farkındayım; çünkü durduk yerde değil, hareket halindeyken, bir şey taşıyorsam, puset itiyorsam filan oluyor. Özellikle öğleden sonraya kadar güçsüzlük ve nefessizlik daha fazla, muhtemelen de sıcaklar yüzünden. Ama ayrı bir nevrotik durum var ki bazı günler cinayet işleyecek kadar sinirli hissediyorum kendimi. Bunda da hormonları suçlamaktayım. Çünkü aynı şekilde sebep “allaam napıcam ben?” de olabilir. Ama ben şuursuz bir şekilde “aman yaaa hallederiz n’olacak” insanıyımdır. Bu sefer tek başıma bakmak gibi bir niyetim de yok. Yarı köy, yarı...