Yazar: Dr. Dildar Bahar Genç

Geçen sene yaklaşık bu zamanlar kızım doğdu.  Ama hemen öncesi… İlk sıkıntı anestezi seçimi epidural mi genel mi olmalı konusunda çıktı. Hekim bile olsan bin tane doğuma da girmiş olsan bilemiyorsun, zaten kafan hormondan bir dünya olmuş, imkan yok doğrusunu bulmaya. Doktorun söylediğine inanan “ağrısız doğummuş, süper” diyen, başka da bir şey bilmeyen anne adayı olmak istiyorum. Doğuranları arıyorsun, anestezistlere soruyorsun; herkes başka bir şey söylüyor. Epiduralin düşük de olsa tutmama ihtimali var. Dura yırtığı olup başağrısından delirme ihtimali var. Kadın-doğum uzmanım süper; ondan hiç sıkıntım yok, bu nedenle eline de güvendiğim için daha çok genel tarafındayım. Hem de o kadar çok oksijensiz kalma durumuna acil müdahele yapmışım ki doğum odasında, bebeğine yapılan ben olursam epidural anestezi durumunda ameliyathane masasından kalkıp koşarım ya da deliririm gibi geliyor. Herşeyi biliyor, en kötüsünü bekliyor olma durumuyla, o dönemde epidural komplikasyonu sonrası başağrısı yüzünden intihar etmeyi düşünen arkadaşımızın hali birbirine eklenince genel anestezi galip geliyor. İyi bir sezaryen, sağlıklı bir doğumdu. Çok mutluydum, süperdi vs demiycem, hem sıkıcı, hem de  aksi bir ifade abesle iştigal olur. Hastanede işler beklendiği gibi gitmedi, şiddetli bir kanama ve direkten dönüş diyebilirim. Klasik bir durum; “bir komplikasyon bir doktoru asla atlamaz” Bebek deli gibi emiyor ama ve bir klasik: SÜT YOK. Beni yetiştiren hocamın dediği ve benim de hastalarıma hep söylediğim “anne Montofon değildir, arada sırada mama vererek rahatlayacaksa, onları rahat bırakın; süt psikozuna girmesinler” cümlesi...