Yazar: Özge Ç. Denizci

İki buçuk yaş diye bir şey var. İki buçuk yaş, çoğu annenin kâbusudur aslında. Gerçekten, anlamlı anlamsız, her şeye “hayır” diyen çocuklarla bir yerden bir yere gitmek sosyalleşmek şöyle dursun, evde zaman geçirmek bile zordur. Düşünün ki su içtikten sonra “ama benim ağzım kuru kalsaydı” diye ağlamaya başlayabiliyor bu yaş veletleri. Ne yapacağınızı şaşırıp, “tamam, tamam” diyor, öyle kenarda bekliyorsunuz. Bazen anneanne ve babaanneler meseleyi pek idrak edemeyip, “nasıl beceriyorsunuz bu çocuğu ağlatmayı?” diyorlar. Çocuğunuz, anneniz yetmezmiş gibi bir de çocuğunuz sebepsiz yere ağlarken size pis pis bakan insanlar… Herkes sizin sabrınızı sınıyor gibi. Eeee, artık annesiniz sabır sizin ikinci adınız. Hatta ilk adınız bile olabilir. Bu noktada yapılacak en iyi şey sizin de hissettiğiniz gibi çocuğunuzu emin ellere bırakıp sosyalleşmenizdir. Daha doğrusu kendinize dair bir şeylere daha fazla sarılmanızdır. Bu yaşına kadar Çınar’dan ayrılmak daha zordu. Çocuk tam iki buçuk yaşına geldi ve bizim aurada sanırım bir sızıntı olmaya başladı. Ben kendimi daha özgür hissetmeye başladım. Bir buçuk yıldır devam ettiğim yüksek lisans programı dışında pek çalışma ve sosyalleşme alnını kendime hak görmezken, şimdi yavaş yavaş Çınar’dan önceki yaşamıma ama Çınar’la birlikte dönmeye başladım. Daha fazla yazı yazmaya, daha fazla kendimi dış dünyada var etmeye başladım. Çınar’ı da düşünerek, Çınar’dan ayrı şeyler yapmak… Bu, sosyalleşirken onu hiç yanıma almadığım anlamına gelmiyor. Elbette birlikte tiyatroya hemen her gün parka gidip yeni arkadaşlar ediniyoruz. En yakın arkadaşı ‘Ay’a gidiyoruz hem...