Yazar: Funda Demir

Seksek yıldızlar vardır! …ve ışığını çok uzun zaman önce kaybetmiş bir gezegene iyi gelirler Bir zamanlar sokakta köşedeki kaldırıma oturmuş ekmek arası peynir domatesimi yerken, şimdinin aksine çırpı bacaklarıma konan kara sinekleri düşünürdüm. Bir sinek olsam üzerine konacağım kişiyi seçebilirdim, ama bir çocuğun nerede, nasıl ve ne şekilde bulunacağına karar veren büyükler vardı. Sinekler insanlardan özgürdü. Bir balık ne hayal ederdi? Deniz kızları gerçek miydi? Kuşlar -ki en çok serçeler- sadece yağmur yağarken mi yıkanırlardı? Karıncaların koşturarak gittiği yuvalarında kaç kişi yaşıyordu? Sokaktaki çöpleri toplayıp, hortumla her yerleri sularken, bir de kapının önünü yarım yamalak süpürmenin tüm dünyayı temizlemeye yettiğini sandığım günlerdi. Ne okul vardı hayatımda o zamanlar ne de hayat bilgisi… Yine öyle bir gün. Annem elimden tutmuş, çekiştire çekiştire yürüyoruz. Aynı semtteki dayımlara yolculuk. Ay yeni çıkmış, bembeyaz. Yolda fırına uğrayıp ekmek alıyoruz. Ay yine orada. Büyümüş mü ne? Kafam hep yanda. Binaların arasında gözükmüyor bazen, kayboldu işte diyorum, yeniden karşıma çıkıyor. “Anne ay bizi takip ediyor, gerçekten!” “Hadi yürü yavrum, herkes bizi bekliyor, geç kaldık. Ay hep aynı yerinde.” “Ama anne, evimizin önündeydi,şimdi burada.” “Hadi, yürü dedim sana.” Tüm geceyi somurtarak geçirdikten sonra eve dönüş için yola çıktığımızda artık iyice tepeye çıkmış, geceyi aydınlatan kocaman ay selamlıyor beni. Demek kapının önündeydin diyorum. Eve dönene kadar ara sıra görünmez olma oyunu oynasa da, yine bizimle. Kapının önünde vedalaşıyorum onunla. Beni takip etmesi, sevmesi, koruması, yolumu aydınlatması demek...