Yazar: Ece Temelkuran

Yeğenim Max Ali eğer büyürken kendini manasızca dertli, mesnetsiz bir biçimde kederli hissederse nedenini öğrenmek için terapiye gitmesine gerek yok. Buraya yazıyorum işte: Muhtemelen bebekken onu uyutmak için söylediğim saçma şarkılar ruhuna bu toprakların sebepsiz kahrını akıtmıştır. Belki yıllar sonra favorisinin “Neden saçların beyazlanmış arkadaş / Sana da benim gibi çektiren mi var” olduğunu bilmek ister diye de buraya yazıyorum. “Sürünüyorum”un Gülden Karaböcek yorumuna da bayılırdı, kan çekiyor nihayet! Kendisi ailemizin zaten sınırlı olan çocuk şarkıları repertuarını, kucakta yürütülerek ve şarkı söylenerek uyumaya alıştığı için tükettiğinden bu konuda beni suçlayamaz. Zira babası da olayların bir safhasında, beyefendi uyusun diye...