Yazar: Derya Divrikli Gül

Hamile olduğumu öğrendiğimin ikinci haftası Gökay bizdeyken haliyle bebekten konuşuyorduk. Bebeğin büyüyünce hangi okulu okursa rahat edeceğini! Rahat etmek derken pek bildiğiniz annelerden teyzelerden olmadığımız için iyi eğitimler alıp şahane üniversiteler kazanmasını değil, hem sınav işinden uzak kalıp hem de bir mesleğinin olabileceği, daha daha da önemlisi sağlam karakterli olmasında etkili olabilecek bir okul… Mesela küçükten spor ya da müzikle ilgilense, yeteneği de çıkarsa, spor, müzik okuyup istemediği fizikle, coğrafya muhattap olmasa…. Ya da kimyaya meyli varsa Karahanlılarla hiç işi olmasa… gibi hayali hayali şeyler. Ama esas şuydu konumuz; devlet lisesi olursa şöyle olur, özel okul olursa böyle olur,...

Çok zor bir durumu çözdüm! Anne olunca anladıklarım’a bir yenisi daha eklendi. Çocuğu olmayanlar, gayet normal şeylerin anne-baba arkadaşlarınız tarafından sanki atomu bulmuşçasına bir edayla  “bizim çocuk yaptııııı” şeklindeki mutluluklarına sıkça denk gelmişsinizdir. Bu denk gelmelerin kimi hakikaten şaşırtıcı olabilirken (3 yaşında bir düdüğümüz evrim teorisini anlatıyordu), çoğu da gayet normal, sıradan ve söyleyen ebeveyni tuhaf gösteren durumlar (Bir arkadaşımız 6 yaşındaki kızının bilgisayarı açıp kapatabildiğiyle övünüyordu) oluyor genellikle kabul ediyorum. Peki noluyor da bu aslında bebek öncesi makul olan insanlar birden abuklaşıyor işte bunu çözdüm! Hayır hayır, yine o normal insanların gaza, sümüğe sevinmelerinden bahsetmeyeceğim. O çok anlaşılır,...

Neden anneliğin meslek yanı ile bir çocuğa canından can vermenin duygusal yanı birbiriyle aynıymış gibi gösteriliyor? Neden ben o mesleğin gerektirdiklerini çok sevmek, şahane yapmak ve hiç şikayet etmemek zorundayım? Neden bunu yaptığımda sanki çocuğumdan şikayet ediyorum, onu sevmiyor, onu istemiyorum gibi davranılıyor? Neden mama hazırlamaktan, belli rutine sahip olmaktan, erken kalkmaktan, alt değiştirmekten, bebeği dışarı çıkarmaktan, emzirmekten, elini tutup gezdirmekten, uyku, ilaç saatini takip etmekten çok hoşlanıyormuş gibi, en azından bir şikayetim yokmuş gibi davranmak zorundayım? Tüm bunlardan nefret ediyorum ve neden bundan utanmam gerekiyor? Neden açıkça söylemekten ve daha az anne bulunmaktan korkuyorum? Neden bebekten önceki alışkanlıklarımı...