Yazar: Uzunçorap

Eğitim ve sağlık mühim iş. Hatta yanına konut ve iletişim hakkını da koyarsak,  ‘kare (kamu) as’ı kısmi de olsa tamamlarız. Bir devletle kuracağımız asgari muhabbetin kıvamını bu haklara ücretsiz, kaliteli ve sürekli ulaşımımızın belirlediği fikrine sahibizdir herhalde… Vergisiyle değil mi, sonuçta beleş yurttaşlık da yapmıyoruz. O vakit, neo-liberal ‘Her şeyi devletten beklememek lazım’ klişesine, akli ve vicdani bir cevap olsun, göbekten: Temel sosyal gıdaları ‘ille de’ devletten beklemek gerek. Lakin, memleketin ‘kamusal yarar’ karnesi evlere şenlik… Diğer haklarımıza dair ‘karın ağrımızı’ şimdilik askıya alıp, ‘eğitim meselesi’ne dertlenelim; Bostancı Gösteri Merkezi’nde Anafen Okulları’nın düzenlediği ödül töreni vesilesiyle. Önce bir tekmil verelim: Yaş 40. Ekonomik durum: Memur çocuğu. Eğitim durumu; ilkokul-anadolu lisesi-üniversite. Ücret: ‘beleş’. Sonrasında burslu bir mastır var çilek kıvamında ama o sayılmaz. Görüldüğü üzere, çok geriye gitmeye de gerek yokmuş, ‘ulaşılabilir kaliteli eğitim retrospektifi’ için bir 20-30 yıl kâfi… Şimdiki durumun ‘ağrılı’ özeti ise; daha evlat 3 yaşındayken biriktirilmeye başlanan özel okul parası… Ahali, zaruri koşullar cenderesinde bir temiz ikna edilmiş vaziyette, temel eğitim hizmetinin devletten beklenilmeyeceği konusuna… E mevzubahis evlat olunca, gerisi teferruat oluyor. Haksız da sayılmazlar yani… Öte yandan, özel okul faaliyetleri ile devlet okulları faaliyetlerini kıyaslayınca, araya da koca bir nitelik farkı giriyor. Bir tarafta beton-blok müfredatı esnetip, daha akılcı eğitim veren özel okullar, diğer tarafta umutsuz ev çocuklarına ortaya büyük resmi ideoloji. Aynı kentlerin bir tarafında ‘gelecek hayalleri’ kurulurken, diğer tarafta düşler mezarlıkları inşa ediliyor....