Yazar: Zeynep

Gülcemâlim uyuyor. Uykusu artık ona ait, bağımsız, özgür, kendi alanı. Hepimizin uykusu gibi. Sallanmadan, dolandırılmadan, meme emmek zorunda kalmadan, yatağına yatırıyoruz, çoğu zaman kıçını dönüp uyuyor. Bazen vızır vızır sesler çıkarıyor, yavaş yavaş geçiyor uykuya. Ben veya babası, kenarda durup sessizce seyrediyoruz Cemo’nun kendi kendine uyumasını. Bazen ihtiyacı var gibi gelirse, sırtına, alnına elimizi koyuyoruz, yatağında onu okşayıp severek uyutuyoruz. İhtiyacı yokken böyle “müdahale” edersek mızmızlanıyor, sanki “senin burada ne işin var, madem geldin uyumayalım, kucağına filan al bari” der gibi. 8 aylık küçücük bir bebek ve uykusu o kadar kendisine ait ki, varlığımız dikkat dağıtıyor, uyumasını zorlaştırıyor. Ama...