Yazar: Ebru Gedik Askan

Üçlü koltukta oturuyorum, kucağımda daha bir-iki günlük Efe meme emiyor, yanımda eşim. Az sonra olacaklardan habersiz annemle konuşuyorlar. Benim içimde ise fırtına ne kelime!… Volkanlar patlıyor, çığlar düşüyor. Ne hissettiğimi hissedemeyecek kadar dolmuşum. Az sonra yanaklarımdan sicim gibi yaşlar boşalıyor. Hıçkırarak ağlamaya geçişim ise birkaç saniyeyi bulmuyor. Eşimin omzuna dayıyorum başımı ağlıyorum salya sümük ve… “Ben bu bebeğe nasıl bakacaaaam?” “Ben ne yaptııım?” “Bunu büyütemem beeeen!!” Diye bilumum eksikliklerimi ve eski hayatımın ellerimden kaçıp gittiğini sıralıyorum. Eşim şaşkın, şokta. Tam anlamıyla yaşadığı bu. Annemse az çok ne olduğunun farkında. Avutmaya çalışıyor. Zaten 40 günüm çıkana kadar gitmeyeceğine söz verdi....